افتخار

همین الآن که دارم مینویسم استاد محمود فرشچیان تو مدرسه چهارباغ اصفهان در حال گشت و گذاره .

البته گشت و گذار خالی که نه ٬ در واقع ساخت یک فیلم نیمه مستند درباره مدرسه چهارباغ .

حرف من اما چیزه دیگه ایه ٬ اونم اینکه چطور یه نفر انسان میتونه افتخاره یه سرزمین باشه .

یکی عین من و تو ٬ نه از تو آسمونا اومده ٬ نه از زیر زمین .

نفس کشیده تو همون هوایی که من و تو ٬ راه رفته تو همون کوچه هایی که من و تو و بوده و هست همون طوری که من و تو .

اما اون افتخار این سرزمین و من و تو ؟

ما هم میتونیم اما .

من و تو .

من بدم ؟ من خوبم ؟

نادانسته های من به اندازه ی همه است و دانشم به وسعت هیچ .

اما یک سوال همواره ذهنم را مشغول داشته و آن ....

من خوبم ؟ من بدم ؟ تو نظرت راجع به من چیه ؟ فکر میکنی من کی هستم ؟

من هستم این را می فهمم . هر چند گاهی در آن هم شک میکنم اما ....

هر وقت میخواهم بنویسم قلم میخشکد و دستم نمی جنبد ٬ بگذریم .

من با همه وجود و قابلیتها ٬ من با همه غمها و اندوهها ٬ من با همه داشتها و نداشتها ٬ من منم اما ....

اولین بار هر کسی با من آشنا میشود میگوید : من فکر میکردم آدم بیخود و بدی باشی اما ....

میگوید به نظر خشن و بی روح میآمدی اما ...

میگوید و میگوید و هزاران بدتر از این میگوید .

ولی سوال من اینست

چرا ؟

دل ٬ دیده ٬ ظاهر ٬ باطن ٬ عشق ٬ نفرت ٬ محبت ٬ دشمنی ٬ سطح ٬ عمق ٬ فاصله ٬ نزدیکی ٬ خدا ٬ من .......

این خود زندگیه

خوابیدی رو یه تیکه سنگ که معلوم نیست از کدوم تیکه ی دل پر درد این کوه کنده شده ٬ چشماتو بستی و فقط داری گوش میدی .

شُر شُر شُر ٬ وُو وُو وُو فقط همین و همین.

احساس میکنی داری از زمین بلند میشی ٬ آروم آروم .

انگار دستی زیر کمرتو گرفته و داره میکشدت به سمت بالا .

کم کم دستات و پاهات هم از زمین بلند میشه و حالا دیگه کاملا توی فضا معلقی .

وای که چه حس خوبی داره .

یهو حس میکنی یکی بهت خیره شده ٬ درست ذل زده به تو ٬ چشماتو وا میکنی ٬ حدست درسته ٬ یه پرنده است ٬ چند متری بالاتر رو دیواره ی کوه نشسته و ذل زده تو چشات ٬ و چقدر خوشگله .

نیگاهش میکنی اونهم همینطور .

هنوز چشمات به چشماشه و صدای آب و باد که ....

این خود ِ زندگیه .

می بارد

باران می بارد و می بارد باران ٬ منم باز با تنهایی خودم

باران می بارد و خیس خواهد کرد درختان را و آنهایی که زیر درختان پناه می جویند .

باران می بارد و خیس خواهد کرد خیابانها را و آنها که در خیابان میخوابند .

باران می بارد و با خود خواهد برد کارتنها را و شاید کارتن خوابها را

باران می بارد و من دوباره ....

دوباره و دوباره و دوباره

جهان زیباست

جهان زیباست

وزندگی

زیباتر از زیباترین

و مرگ از آن هم زیباتر

برای من که بارها حس مرگ را داشته ام و تا مرزهای آن پیش رفته ام .

مرگ را حس کن و زیستن را

آنرا لمس کن

ببو

بنوش

ببین

بشنو

همه چیز زیباست

اگر زشت میبینی

چشمها را باید شست جور دیگر باید دید