این خود زندگیه

خوابیدی رو یه تیکه سنگ که معلوم نیست از کدوم تیکه ی دل پر درد این کوه کنده شده ٬ چشماتو بستی و فقط داری گوش میدی .

شُر شُر شُر ٬ وُو وُو وُو فقط همین و همین.

احساس میکنی داری از زمین بلند میشی ٬ آروم آروم .

انگار دستی زیر کمرتو گرفته و داره میکشدت به سمت بالا .

کم کم دستات و پاهات هم از زمین بلند میشه و حالا دیگه کاملا توی فضا معلقی .

وای که چه حس خوبی داره .

یهو حس میکنی یکی بهت خیره شده ٬ درست ذل زده به تو ٬ چشماتو وا میکنی ٬ حدست درسته ٬ یه پرنده است ٬ چند متری بالاتر رو دیواره ی کوه نشسته و ذل زده تو چشات ٬ و چقدر خوشگله .

نیگاهش میکنی اونهم همینطور .

هنوز چشمات به چشماشه و صدای آب و باد که ....

این خود ِ زندگیه .