سال 1403

خیلی وقت است احساس می کنم یک انسان به شدت معمولی هستم.

درونم خبری نیست.

آرامم چنان که گویا همیشه همینجا و همین زمان است.

نه می خواهم برتریم را به کسی ثابت کنم.

نه خیلی حس پایین بودن دارم.

تلاشم بسیار بیشتر شده اما 

انگار آنقدر در عمق اقیانوسم که موجها و شب و روز تفاوتی در حالم ندارد.

خوشحالم نه افسرده اما

خوشحالیم تغییری درونم ایجان نمی کند

و نه حتی گاهی غمم.

عجیب اما آن است که نه روزنی و نه دستی و نه نوری.

پس کجاست راههایت؟

کجاست یاری خاص خاص خاصت؟

مرا دریاب.