بی بهانه

برای نوشتن

تنها یک بهانه می خواهم و ندارم

اما برای ننوشتن

هزار دلیل موجه هست

پس

می نویسم

حالم

هزار سال گذشت و منم به روز و شبان

میان بود و نبودم چو موج سرگردان

هرگز

هرگز برای گریه یک اسب نانجیب

صد کاروان شتر روانه صحرای دل مکن

هرگز برای خنده یک افعی عجیب

یک دشت پونه را تو ز قلبت درو مکن

خال آسمانی

دلم

می دانی

وقتی تو ابری می شوی

هوای چشمانم بارانی است

پس بگذار آفتاب بر تو بتابد

و ابرها

لکه های زیبایی رویت باشند.

دین ادا نشده

می دانم بدهکار تو هستم اما

دستانم خالی است

و بسته

حس یخ مقطر

باید گذر کرد

هرچند

فاصله دین و دینداران

جتر است و باران

هرچند

حوری می خریم و عشرتکده

دل می فروشیم و عقل

هرچند

پاداش مترسک

احسنت است و

سزای باغبان

خار گل

باید گذر کرد

فرار از وصل

ندیده بودم و دیدم

که عاشقی بگریزد

ز فرط حس گناه و

تواضع لب دلبر

ندیده بودم و دیدم

که دلبری بزند در

که یا زخانه برون آ

و یا مرا به درون بر

خسته خنده

خسته تر از آنم که بمانم

اما

نمی توانم بروم

زمان رهیدن خواهد رسید

پس

برای آنکه وقت رهیدن

هنوز باشی

بخند