رزمنده جنگ جهانی سوم

در پشت خاکریزی می‌جنگیدیم 

دشمن قوی بود اما 

در برابر ما 

توان پیشروی نداشت 

نگاهی به سمت راستم انداختم 

رزمنده‌ای آنجا بود 

با سربندی سرخ 

و چند خراش روی صورتش 

خیلی مردانه می‌جنگید 

آنقدر که رزم مرا 

در چشمها  

بی‌مقدار می‌کرد 

باز به مقابل خیره شدم 

و آتش گشودم 

اما فکر رزمنده دلیر  

آزارم می‌داد 

دوباره نگاهش کردم 

به ناچار برخاستم 

آرام رفتم 

و با قنداق اسلحه   

از پشت به سرش کوبیدم 

نقش زمین شد 

و دیگر تکان نخورد  

باز برگشتم  

و شروع کردم به مبارزه با دشمن روبرو

روزهای دیگر هم هربار  

کسی را از میدان به در می‌کردم 

و بدین‌گونه 

همواره دلیرترین مرد میدان رزم  

من بودم 

ولی نمی‌دانم چرا 

دشمن کم‌کم نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد 

و حتی هنوز 

پس از سالها 

که در این بیابان سوزان  

تشنه و سرگردانم 

نفهمیده‌ام 

چه شد که تانکهای دشمن  

از خاکریز گذشتند 

و زیر شنی‌هایشان مرا له کردند