در گوشم نجوا کن

پروردگار مهربانم

ای که در سراسر گیتی تو را حس می‌کنم

در وجودم جریان داری

نه آنچنان که خون

آنچنان که جان

تو را سپاس بی‌کران

که هرچه می‌اندیشم

جز گناه و دوری به درگاهت نیاوردم

و جز نیکی و نزدیکی به من نبخشیدی

که از کوچک کوچکی آید و

از کریم کرامت

پس

باز هم مرا در آغوش بگیر

اینبار محکم‌تر

همچون روز نخست

چشم در شمم بدوز

در گوشم نجوا کن

و  بپرس

همان راز شیرین را

تا جان فدایت کنم

که ارزشمندترین تحفه‌ی بی ارزشم این است 

و بگویم

بلی