سایکلوتوریسم سیاسی ۱

اینها خاطرات من و تجربیات فوق‌العاده زیبایم از سفر با دوچرخه به حرم امام خمینی جهت شرکت در مراسم رحلت ایشان و نماز جمعه آقا سید علی است...

خیلی وقت بود که می‌خواسنم با دوچرخه یک سفر چند روزه بروم و هر دفعه به عللی نمی‌شد.

اینبار به مناسبت رحلت امام خمینی تضمیم گرفتم با دوچرخه تا حرم بروم و در نماز جمعه که به امامت آقا سید علی بود شرکت کنم.

آخر تا حالا این توفیق را نداشتم که نمازم به پیشوایی امامم باشد.

هر چند از مدتی قبل توی ذهنم نقشه می‌کشیدم اما عزم جدی تقریبا تا چند ساعت مانده به حرکت نداشتم.

خلاصه آخر شب دوشنبه تصمیمم را گرفتم و ترکبند دوچرخه را از هرچیزی فکر می‌کردم لازم می‌شود پر کردم. تلمبه و اجاق و روشنایی صحرایی و وسایل پنچرگیری و برنج و ماکارونی و کشک و لباس و... کیسه خواب را روی ترکبند بستم٬ زیرانداز را بین کیف و میله‌های ترکبند جادادم و یک کوله کوچک هم برای کیسه آب برداشتم.

حدود ساعت ۶ صبح کلاه دوچرخه سواری را گذاشتم سرم و از خانه زدم بیرون به سمت تهران.

وقتی با دوچرخه یا پیاده سفر می‌کنی تازه متوجه می‌شوی که مسافتهای واقعی چقدر با آن چیزی که توی نقشه‌ها و روی تابلوها نوشته شده فرق دارد.

نزدیک به ۳ ساعت طول کشید تا به عوارضی جاده اصفهان کاشان برسم که البته این زمان شامل صرف صبحانه کنار یک مزرعه پسته بدون دیوار جوان که صاحبش شش چشمی مراقبش بود هم می‌شد.

بعضی آنقدر ساده‌اند که فکر می‌کنند اگر پدرشان یک باغ پسته داشته باشد پسرشان می‌توانند روزی در کانادا بزرگراه بسازد و بعضی از این هم ساده‌تر‌؛ فکر می‌کنند اگر کوسج باشند می‌توانند روزی خود را صاحب اختیار همه مردم بدانند و به جای آنها ولو برعکس افکارشان٬ اظهار نظر کنند.

از اینکه بگذریم باید بگویم از درب منزل ما تا عوارضی حدود ۶۰ کیلومتر مسافت بود که توی هیچ نقشه‌ای ثبت نشده بود.

درست مثل خیلی از مواضع و قوانین و املاک.

ادامه دارد...