تو

آن‌قدر لطیفی که سبزیت از زیر سپیدیت پیداست.  

آن‌قدر مهربانی که قلبت بلورینت را زیر سینه‌هایت می‌توان لمس کرد.

آن‌قدر پاکی که نور خدا را در سیمایت می‌توان دید.  

آن‌قدر امیدواری که همه شادیهای عالم در برق چشمانت موج می‌زند.  

آن قدر دوستم داری که حاضری بی‌نانی و آبی تا اخر دنیا کنارم قدم بزنی.  

چه کنم اما که عاشقت نیستم؟!