آبنباتی به بزرگی زمین

وقتی بچه بودیم دنیا را از دریچه آرزوهایمان می‌دیدیم 

امروز آرزوهایمان را با عینک دنیا. 

وقتی بچه بودیم چیزی را که می‌خواستیم  

تنها و تنها می‌خواستیم  

بی‌آنکه برایمان مهم باشد چگونه 

چون کسی بود که آنرا فراهم کند

امروز اما از ترس اسباب و مقدمات  

حتی جرأت فکرکردن به خواسته‌هایمان را هم نداریم 

گویا دیگر کسی نیست که آرزوهایمان را برآورد. 

تنها مشکل بچه این است که ارزشمندی اشیا را درک نمی‌کند 

و خواسته‌هایش در حد آبنبات و شکلات است 

که گویا این روزها آن هم برایش مزیت شده 

چون بزرگترها هم آرزوهایشان همان آبنبات و شکلات است 

منتها آبنباتهایی به بزرگی کره زمین 

یا حتی بزرگتر.