آتشفشان

رها کنم؟
عزیز من
زبانم ارچه الکن است
دلم غنی است
ز واژه های عاشقی
ولی پرم ز دغدغه
ز اضطراب عهدهای پوچ
حرفهای ژاژ 

ز مردی برون و پستی درون 

ز آنکه بگسلم 

ز آنکه بشکنم  

تو رنج هجر می کشی کنون 

و سرخ گشته ای میان آتش فراق  

چه لذتیست درد اشتیاق 

که شادی است و غم 

و خاطرات  

ولیک حس نمی کنی  

گدازه های قلب من  

  که جاری است در تمام هستیم 

ز انفجار ترس کشتن سوار عشق 

  به رزمگاه سینه ات   

  و پادشاهی خدای نفرت و گریز 

  به قدرتی ز یأس و اضطراب

و جوشش مذاب نفس و دل 

  غبار و دود شهوت و هوس 

  که بسته راه دید من  

و لرزه های اندرونیم 

  ز سایش دو بال عقل و دل 

  یکی که طالبت شده 

  و دیگری که بانگ می زند 

  مباد 

  که رشته ای ببافی از دو دل بهم 

  و وقت هم صدا شدن 

  به چهره ای  

  به عشوه ای 

  به بوسه ای 

  ز یار خود جدا شوی 

  و راهی هوی شوی   

  و قصر عشق را کنی خراب 

  شود سرای بی کسی 

  ز رنج بی هم نفسی

و اینچنین مرددم 

میان رفتن از دلم 

و ماندن همیشگی  

اما دلم فدای تو 

به رسم عاشق پیشگی