۱۴

۱۴ یک عدد است درست مثل ۱۳

اما مرا به یاد نورهایی می اندازد آسمانی

به یاد قلل بالای ۸۰۰۰ جهان

و به یاد عشق آتشین

به یاد دیوانگی

.

.

.

فهمیدم زندگی را در رگهای دود گرفته یک شهر روانی هم میتوان دید که جریان دارد

و چه زیبا راه می پیماید از میان تباهی

.

.

.

مهم نیست دیوانه ببینندت

تو خود را چه می بینی؟

یک همیشه در غم؟

یا مست زندگی؟

.

.

.

مهم نیست که روی پله های اینسوی پل دو جوان سیگاری می کشند

و به هم ناسزا می گویند برای کمی حشیش

و ۳ ساعت بعد همانجایند

آنسوی پل

مهم نیست که شمشادهای میان خیابان جای خود را به چمنهایی کوتاه داده اند

که دیگر جایی برای خیابان خوابها میانشان نیست

و پلیس خواهد راندشان

تا چهره شهر را نخراشند

یا شاید تا تصور کنند

هیچ کارتن خوابی نداریم

در سرزمین گل و بلبل

مهم نیست که مردم با سرعتی سرسام آور می روند و می آیند

بدون اینکه بدانند به کجا

مهم اینست که من اکنون اینجایم

و درست پشت تابلوی حداکثر ارتفاع

هنوز کارتنهای آن مرد بی خانمان هست

که اینجا می خوابد

که باران پاییزی میبارید

من داشتم از سرما یخ میزدم

و او خوابیده بود

همچون کوروش کبیر

آسوده

.

.

.

مهم نیست که در کوچه پس کوچه های اینجا مرگ جریان دارد

همان سان که زندگی

همان سان که هراس

که یک کودک را ربودند مثل آب خوردن

جلوی چشم مادرش

مهم اینست که من هنوز میتوانم از میان تپه های ترسناک خاک سنگ عبور کنم

در دل شب

بی هراس مرگ

یا با اندک هراسی

.

.

.

با اینجا آشنایم

بیش از خانه ام

و هر کوچه اش بوی صمیمیت دارد

بوی گل

.

.

.

و من زندگی را دیدم

از فراز چرخ و فلک بعثت

چه خورشید بزرگی دارید اینجا

خوش به حالتان

.

.

.

تمام غروب را ثانیه به ثانیه زندگی کردم.