عاشقنامه ( داستان لیلی و مجنون )

دفتر اول یاد گذشته ها
داستان اول آغاز گفتن

** همه نامها و داستانها واقعی نیستند **

مجنون تازه از نزد لیلی آمده بود . با دلی که در آن چیزی ، نمیدانست چه . لیلی به او حرفهایی زده بود و مجنون پاسخهایی . لیلی باور نداشت که مجنون عاشق اوست . او را مسخره میکرد ، از او رو میتافت ، او را به دوری ابدی تهدید میکرد . مجنون به لیلی گفته بود که او تک ستاره ی آسمانش است ، گفته بود تنها قلبش به مهر او میتپد ، لیلی گوش کرده بود و بعد آنها را دروغ خوانده بود . مجنون دیوانه ی لیلی بود و لیلی نمیدانم چه بگویم . لیلی مجنون را به فکر فرو برده بود ، به فکر همه زندگیش . یادش آمده بود از رابطه اش با شیرین . از رفاقتش با علی . از اولین عشق پاکش . از خیلی چیزها که سالها در پس پرده های پشت در پشت ذهنش گم گشته بود . مجنون اکنون عوض شده بود ، مجنون تازه داشت مرد میشد . مجنون را لیلی ساخته بود هر چند اکنون میخواست ساخته ی دستش را ویران کند .مجنون از نزد لیلی آمده بود ، با اشک اما بعد که خوب فکر کرد غم جایش را داد به درد عشق . مجنون اکنون چیزی در درونش داشت که میتپید ، به یاد لیلی . نمیدانست چه اما بود . مجنون یاد تمام زندگی گذشته اش افتاده بود که بی لیلی چه بی رنگ بود ، چه بی روح . مجنون میخواست بنویسد حال خود را تا آینده بداند کجا بوده . مجنون حالش بد شد . اما باید مینوشت پس میرود تا گردشی کند و بیاید دوباره بنگارد .

---

داستان دوم مجنون از کجا آمده بود

مجنون زاده ی سرزمینی بود بزرگ پرور . وروگرد (بروجرد) را میگویم . فرزندی بود از پوران ایران . مجنون در خانه ای پا به جهان گذارده بود که جایگاه تحول بود ، انقلاب ، مبارزه . یک دائیش را هرگز به یاد نداشت . دایی یکبار او را دیده بود ، آری فقط یکبار . او شهید شده بود پیش از آنکه حتی یکبار درست دیده باشدش ، بدون اینکه در یاد مجنون چیزی از او باشد ، جز گرته ای (عکسی) . هر چند موهایش به او رفته بود و شاید چشمهایش . هر چند آرمانهایش به او میمانست . به اویی که هرگز به یادش نداشت . اما او دیگر نبود ، یا شاید اصلا او بود که بود و مجنون وجود نداشت . مجنون میدانست که شهدا زنده اند پس با خود میاندیشید که لابد ما مرده ایم . مجنون در خانه ی پدربزرگ مادری متولد شد . دایی دیگری داشت که از او فقط دو خاطره زنده و کامل داشت . یکبار در قم به خانه شان آمده بود با دوستانش و مجنون به استقبالش دویده بود و یکبار دیگر در وروگرد بود ، زمانیکه دایی از جهاد (جبهه) بازگشته بود . صدای کوبه (زنگ) در ، مجنون دویده بود و چون در باز شده بود دایی در جلوی در ، ایستاده با تمام قامت ، چه رشید به نظرش آمده بود و قوی با اینکه اندامی لاغر داشت ، چه شجاع به یادش داشت و این آخرین باری بود که او را دید . او هم زنده شد و مجنون دیگر ندیدش . دایی دیگری داشت که بزرگترین خاطره مجنون از او خداحافظی اش بود . مجنون کودک با همه خویشان کنار اتوبوسی که از وروگرد به طهران میرفت ، و خداحافظی . او رفت تا سالها بعد . او به فرنگ رفته بود . بیش از چهارده سال طول کشید تا دوباره او را ببیند . دو دایی دیگر هم بودند ، یکی را هرگز دوست نداشته بود ، هرچند او را مردی بزرگ میدانست اما خصوصیات اخلاقیش را نمیتوانست تحمل کند .دایی دیگر را دوست داشت ، بسیار . او همیشه بچه بود و کارهای بچگانه میکرد ، حتی الآن که دو فرزند داشت . زندگی به نسبت موفقی داشت . استاد مکتبخانه (دانشگاه) بود و هزاران دلیل داشت که با گرمی بسیار دوستش داشته باشد . هنوز یکسالی از تولد مجنون نگذشته بود که نقل منزل نموده بودند به قم . این از ملزومات شغل پدر بود . قم را با خاطراتی به یاد داشت ، شیرین و تلخ ، اما از هیچکدام تنفر نداشت . به یاد میآورد شلیک منجنیقها (بمبارانها) را به شهر قم . چارمردون و بعد زنبیل آباد هرکدام با خاطراتی خاص . به یاد میآورد که همه در کودکی او را بچه ای باادب و فوق العاده باشخصیت و دارای اصالت میدانستند . پسرکی بود که با زبان شیرینش از هیچ خطایی نمیگذشت و هیچکس را حتی آدم بزرگها را یارای تقابل با زبانش نبود . همه عشیره چشم به او داشتند ، او نماد تربیت صحیح و فرزند رویایی برای خیلیها بود . قم را هم با آخرین خاطراتش ترک گفته بودند . با خاطره سرک کشیدن از پشت دیوار به مکتبخانه (مهد کودک) ، و یاد جمع نمودن اسباب منزل ، و آخرینش باره ای (کامیونی) بود پر از وسایل خانه شان . از قم خیلی خاطره داشت اما پراکنده و رنگ باخته . از آن پس سپاهان را برگزیده بودند برای سکونت .سپاهان شهر پدر مجنون بود و بعدها شهر رویاهای مجنون .سپاهان مجنون را ساخته بود ، لااقل یکی از عوامل مهم این بود . از پنج سالگی در میان آثار و ابنیه ای که یادگار گذشتگان بود ، نیاکان . سالها در میان اثر عشق تاریخ در کنا زنده رود که زنده میکرد و زندگی میآموخت .مرحله ابتدایی مکتبخانه را در مکانی گذرانده بود که هنوز قلبش از یادش و از یاد دوستان آن دوران به ش میافتاد . هرچند بهترین دوست آن دورانش بعدها رفت و در سرایی دیگر سامان یافت اما هنوز به آن دوران علاقه ای وافر داشت . بزرگ مکتبخانه بود ، قلدر اما نه زورگو ، حقجو . همه بچه ها او را دوست داشتند . همه او را میشناختند ، همه بچه های مکتبخانه نه فقط هم پایه هایش (همکلاسیهایش) . همه به او سلام میکردند . مدیر مدرسه او را استثنایی میدانست ، از آنهایی که ستاره خواهند شد . یادش میآمد که سال دوم ورودش به مکتبخانه ابتدایی انشائی نوشته بود که همه را به وجد آورده بود . انشائی پیرامون کتاب ، یار مهربان . آنرا به مکتبخانه عالی (دانشگاه)هم برده بودند و خوانده بودند ، به عنوان نمونه یا نمیدانم چه . سالها یکی پس از دیگری میگذشت . مکتبخانه ای که او در آن درس میخواند خاص بود . تا سال آخر استادهایشان خانم بودند . زنانی بودند که هنوز هم آنها را دوست داشتند ، زنانی بودند که به او خیلی چیزها آموخته بودند . استادی داشت که همواره دست در گیسوان مجعد مجنون میکرد و او را ناز میکرد . هر بار که موهایش را کوتاه میکرد میگفت حیفت نیامد موهایت را کوتاه کردی ؟ استادی دیگر داشت که او را در ریاضیات بسیار عالی میدانست . همو بود که اولین بازیچک مغناطیسی (کیت الکترونیکی) را به عنوان هدیه به مجنون داده بود . خانم دیگری بود که استاد هنر بود ، او نیز قلمهایی از مو به او هدیه داده بود از برای نگارگری . هنوز درست نمیدانست که چرا اساتید به او هدیه میدادند غیر از دیگران ، آیا او چیزی خاص داشت یا مسئله ای ، نمیدانست حتی اکنون پس از سالها .
از بهترین یادگاریهای آن دوران دوستیش با علی بود . عجب موجودی بود این علی . فرشته بود ؟ بهتر بود ؟ نه ، بشری بود پاک که خودش اینرا خواسته بود و انسان پاک از همه عالم برتر است .علی را زندگی کرده بود و با او همنفس شده بود . علی اولین دوستش بود که او را به پاکی خوانده بود . او از قطعات مهم سازنده اکنون مجنون بود . شاید بعدها از مجنون بیشتر  بدانیم اما اکنون حرف دیگری پیش آمده بود . مجنون از یاد علی به یادی دیگر رفت . یادش آمد که خدا با او پیمانی در ازل بسته بود . خدای او را گفته بود که از هرچه خوشت آمد ، هرچه را خیلی دوست داشتی ، عاشق هر چه شدی از تو میگیرمش . و این بود که علی مرد . سالها بعد از آن دوران اما میدانی کی ؟ درست زمانیکه رابطه مجنون و علی به اوج رسیده بود . درست وقتیکه علی پس از سالها اصرار مجنون میخواست روی به گود پهلوانی (باشگاه و ورزش) بیاورد . علی سرطان گرفت ، سوخت ، آب شد و رفت . بدون اینکه مجنون بداند ، آنقدر که زود رخ داد . سرطان خون و سپس روده که دومی را دیگر دوام نیاورد . مجنون حتی نتوانسته بود عیادت برود ، علی گفته بود نیا ، خجالت میکشید . وضعیت خاص علی و بیماریش باعث وضع بدی برای او شده بود ، وضعی که در آن حتی از دیدن مجنونش هم ابا داشت  . و علی چند روز بعد مرد .

---

 مجنون از کجا آمده بود .... ادامه

مجنون الآن آرام آرام خاطراتی از کودکی به یاد میآورد . از شیطنت ها ٬ از به هم ریختن مکتبخانه و تنبیه ها ٬ از اینکه همیشه در مباحثات (مسابقات علمی) گوی سبقت از دیگران میربود . هم در درس اول بود هم در شیطنت . از دعواهای دوران کودکیش و خیلی چیزهای دیگر هم به خاطر میآورد اما چون به داستان نامربوط است نمینگارمشان . خاطرات دوران مکتبخانه ابتدایی برایش یادآور صفا بود و پاکی و زلالی . هر چه بود اما گذشته بود و مجنون قدم در مکتبخانه میانی (مدرسه راهنمایی) گذارده . مجنون این دوران را متفاوت از ایام قبل سپری کرده بود ٬ با سردرگمی . و این شاید مقتضای سنش بود و بلوغ . در این سردرگمی خیلی اتفاقها افتاد ٬ از اینکه دیگر در درس ممتاز نبود تا خیلی چیزهای دیگر . آخرین دعواهای جدی اش را آنجا به یاد داشت و پس از آن آرامش . او حتی برای نبوغش هم ارزشی قائل نبود و برای مناظرات نبوغی (آزمون استعدادهای درخشان) هم تلاشی نمیکرد . به یاد میآورد که آن سالها دوستانی داشت که به مکتبخانه نوابغ راه یافتند با هوشی (ضریب هوشی) کمتر از وی . همه از این در تعجب بودند اما همین بود که بود . این سالها هم گذشت . مجنون کم کم مرد شد ٬ ریش و سبیلی . مجنون اما هنوز مجنون نبود . این دوران را هم یادها بسیار بود اما بی تأثیر در داستانم ٬ پس این هم بگذرد . تنها چیزی که برای ادامه سخنمان شاید لازم باشد سردرگمی مجنون بود در این دوران . الآن که به گذشته مینگرد کشتی بادبانی ای میبیند که بادبان برافراشته اما کسی سکانش را در دست ندارد ٬ با بادی بدین سوی با موجی بدانسوی . دوران مکتبخانه متوسطه (دبیرستان) اما متفاوت بود ٬ دوستیهایی که مسیر زندگانی مجنون را عوض کرد . اینجا هم باز یک علی دیگر ٬ اینبار سید علی . مجنون از کودکی اهل مطالعه بود و دقت اما سیدعلی او را با ادبیات و سیاست آشنا کرد . سید علی اکنون سکاندار مجنون بود هرچند بعدها خود اینسوی و آنسوی شد اما خوب این مال بعدها بود ٬ سالها بعد . در آن سالها مکتبخانه را مجنون و گروهش (گروه تربیت سیاسی) گرمایی خاص بخشیده بودند . مکتبخانه در جنب و جوشی دائم و زد و خورد آرا . مجنون هنوز هم معتقد است فعالیتهای آنان از وزارت ادعیه و منبر (سازمان تبلیغات اسلامی) بیشتر و موثرتر بوده است . او عوض شده بود و افکارش کنون شکلی خاص داشت و این حتی بر ظاهرش هم تأثیر گذاشت و اعمالش . مجنون عقایدش را تک به تک انتخاب کرده بود با دیدی باز و این بود که بارها پس از آن تا لبه ی دره ها رفته بود اما بازگشته بود . دوستانی داشت که او را نصیحت میکردند و اکنون در عمق دره های تباهی گم شده بودند ٬ اما او نه . مجنون یک خصوصیت دیگر هم داشت ٬ همیشه خودش بود . حتی زمانیکه برای اولین بار میخواست لیلی را ببیند دوستی به او گفته بود ٬ مجنو لااقل سر و وضعت را مرتب کن ٬ این ریشهایت را بزن . اما او خودش بود . گفته بود من همینم که هستم ٬ اگر مرا میخواهد اینگونه ام وگرنه بهتر که نخواهد . و لیلی او را خواسته بود . در هر صورت اطرافیان مجنون همیشه او را مجنون میدانستند . شبیه هیچکس نبود ٬ خودش بود . او را هم مغ بچه (سوسول) میدانستند هم رند خراب (لات و اخلی) اما او نه آن بود و نه این ٬ او خودش بود ٬ مجنون . این دوران هم گذشت در حالیکه او داغ سیاست بود و عدالت جو . پیر سیاست رفت و یار گفتمان آمد ٬ در این میان اما تنها چیزی که عوض نشد قربانی ماندن عدالت بود . عدالت سر بریده شد از پشت جایی برای توسعه معیشت عام نه عموم و جایی برای توسعه سیاسی و نه بلوغ سیاسی . او عدالت میخواست و عدالت . مجنون را همه به رکود دعوت میکردند ٬ مجنون به زندگی خودت بچسب ٬ به درست ٬ به ... اما مجنون مجنون بود . او حال یکی از توابین (حزب الله) شده بود و همراه با مختار (الله کرم) فریاد میکشید . اولین بار شعر آغاسی را با چهارده گیسوی درهم ریخته و از زبان علی شناخته بود . از آن پس دوستش داشته بود و به دنبال اثری از او گشته بود ٬هرچند تا مدتی پس از مرگش تقریبا هیچ از او در بازار نبود . مجنون بزرگ شد ٬ کم کم از حرارت سیاستش کم شد یعنی دانست مسائل را باید ریشه ای تر از امثال مختار دید ٬ همانی که بعدها زید (ده نمکی) به آن رسید . مجنون کم کم فهمید که ریشه دردها در جاهای دیگریست ٬ نباید با مسکّن به سراغ درد رفت ٬ باید مشکل را ریشه کن کرد . مجنون خاطراتش از این عرصه از عمرش تازه تر بود و خوشایند . از سید علی برای همه عمر ممنون بود ٬ هر چند اینرا به خود او نگفته بود .