از من متنفر باش ٬ من پست ترین انسان زمینم - دیگر به چه امیدی؟

دیروز ظهر با شادی ای کودکانه به خانه آمدم ، قرار بود خبری از یک دوست به من برسد ، نامه اش رسید و اشکم روان ساخت ،

دیگر از شادی خبری نبود ، یکی دو ساعتی گریه...

دیشب بعد از تمرین جوجیتسو با ماشین که دیشب چون پدرم نبود به دستم افتاده بود زدم به شهر و چه وحشتناک میراندم و لایی ، چه کار احمقانه ای ، الآن که فکرش را میکنم شرم سراپای وجودم را میگیرد . یک ساعتی در خیابان با نهایت سرعت ممکن و یک دور گرداگرد اصفهان ، پل بزرگمهر تا ناژنان و آتشگاه تا منزل .

سحری چند دانه انگور و  خرما ، حوصله نیست .

نماز خواندم و تازه بود که فهمیدم خدا همه چیزهایی که دوست داشتم را از من گرفته ، او مرا تنها میخواهد اما برای خود هم راهی بسویم نمیگشاید ، چرا ؟

امروز صبح دیوانه وار میدویدم به قصد مرگ شاید و چیزهایی میگفتم که یادم نیست ، گلویم هنوز هم گرفته ، رنگم سرخ شده بود مایل به کبودی .

امروز داغان بودم و در فکر .

الآن آرامم و دوباره آرامش ، اشتباه از من بوده ، دنیای فانی و گذرا را ثابت و باقی انگاشته بودم ، آخر این میشد ، هرچند نه به این زودی .

میخواهم عذر بخواهم از همه تقصیراتم و بخاهم مرا ببخشایید تا خدا ببخشایدم .

راستی امروز یه خبر خوش هم به من رسید ، برنامه توچال سه چهار روزه ، هم کوهنوردی ، هم صخره ، هم غار . برای من که سه چهار ماه هست از کوه دور ماندم یک غافلگیری فوق العاده داشت . فردا شب راه میافتیم با قطار به سمت تهران .

تا چه پیش آید و قسمت به چه افتد .

الآن رفتم دوباره یه نامه از یه دوست خوندم کسی که دیگه حاضر نیست حتی یادگایای منم داشته باشه اما من نه .

من یادگاریهای او را نگه خواهم داشت تا ابد تا همیشه .

من به یاد او خوام بود تا هروقت آن سنگ بوی او را بدهد .

اما موفق شدم ٬ او از من متنفر شده ٬ او دیگر به حالم غصه نخواهد خورد و خوشحال است که از خودخواهی مثل من دور شده ٬ من مهم نیستم . من او را دوست دارم پس باید کاری کنم که تا ابد دیگر به من فکر نکند تا زندگیش به حال عادی برگردد ٬ به حال پیش از آشناییمان . اما عجب رنجی دارد ٬ دارم دیوانه میشوم .

خدایا کمک .

---

دیگر به چه امیدی بنویسم ؟ برای که ؟ وقتی کسی که همه نوشته هایم را به امید دیدن او مینوشتم دیگر حاضر نیست اسمم را بیاورد .

وقتی تنها دوست واقعی من رفت و مرا دوباره تنها گذاشت .

وقتی من حتی حق ندارم کامنتهای او را داشته باشم و به دستورش همه را پاک کردم .

وقتی ٬ وقتی ٬ وقتی ............

شاید دیگر به روز نکنم تا ابد .

شاید دیگر ننویسم حتی یک خط .

شاید دیگر شعر نگویم برای همیشه .

تنها ۱۷ روز از تولدش میگذشت .

ای کاش تا ابد میماند ٬ اما من به خیال خودم ٬ برای آنکه از عشق دورش کنم ٬ از دربدری ٬ از دل بستن به من و از هزاران چیز دیگر .

من به خاطر اینها فراریش دادم .

الآن بغض گلویم را نمیفشارد آنرا گاز میگیرد .

نمیدانم چه کنم ٬ کجا بروم ٬ اما تو گفتی لیاقت دوست داشتن رو ندارم ٬ همیشه حق با تو بود ٬ من همانم که گفتی .

تا ابد .