ایام بدمستی خدا

الهی به ایام بد مستیت

تجلی زیباترین هستیت

بدانگه که بی‌پرده‌تر بگذری

بری دل غزلخوان ز هر دلبری

مرا نیز عبد می و جام کن

به یک جرعه فرخنده فرجام کن

ز مستیش دیوانه‌ام نام کن

سپس جانفدای لب و کام کن

روا نیست تنها نشستن به نرد

برقص و برقصان تو ای رادمرد