آخرین یادداشت ۸۴

امروز صبح به سرم زد که طلوع آخرین روز سال ۸۴ رو ببینم واسه همینم با هر ضرب و زوری بود لباس تن کردمو زدم بیرون .

به سی و سه پل که رسیدم خورشید به بزرگیه یه سینی بود یا بزرگتر ٬ رفتمو تو یکی از دهنه هاش نشستم و .

نشستم و ٬ فکر کردم و نگاه .

نگاه کردم به طلایی موج صبحگاهی و پولک زری آب ٬ گویی من ثابتمو همه چیز از اطرافم میگذرد حتی سنگها و فکر کردم .

به سالی که گذشت و دهها کار شده و مانده آن ٬ هر چند سالی که گذشت برایم اندوهی نداشت اما ٬ کار بزرگ و مهمی هم نکردم و این یعنی باختن .

و ٬ و دعا کردم ٬ به تو ٬ نه تنها تو ٬ بل هم انسانها ٬ و خواستم آنچه خوب میپنداشتم .

عدالتی بی مرز و سلامتی بی مرض ٬ پیروزیی بی شکست و آزادگیی بی بند و بست و هزارن هزار گفته و نا گفته ی دیگر .

اما باید رفت و ناگزیر میروم .

سال ۸۵ از فردا شروع میشود و ۳۶۵ روز بعد ٬ من باشم یا نه پایان میابد و تو هم .

اما آنچه هست ۳۶۵ روز زمان من و توست که چه کنیم .

بگذریم ٬ منو به خاطره این شرو ورا ببخشید ٬ بعضی وقتا جوٌ میگیردم .

ساله خوبی داشته باشین .

---

یه عکس هم از چارباغ واستون گرفتم با بهار حال کنین

---

یه عکسم از خودم

---

راستی اینم یه فلش بهاری

http://www.iranmania.com/cards/RAGHSE_JAVADI_n.swf

اینم هدیه عیدم به تو

احساس زندگی

وقتی رو یه تیکه سنگ ٬ کنار آتیش نشستی و پشت دادی به کوه .

وقتی آروم و بی خیال ٬ قاشق ٬ قاشق ٬ غذاتو میخوری .

وقتی یه فنجون چای داغ نوش جون میکنی .

وقتی با چاقوی کمریت روی یه تیکه چوب خشک ٬کنده کاری میکنی .

یا وقتی قلم به دست گرفتی و داری مینویسی ......

آره ٬ اونجاییکه فقط خودتی و خدات و طبیعت .

و صدا فقط صدای شرشر آب چشمه است .

اونجاس که تازه حس میکنی انسانی ٬ وجود داری ٬ هستی .

نمیدونم کی یا چی زندگی رو از ما گرفته ٬ بودن رو .

شیطون ؟ پیشرفت ؟ صنعت ؟ ماشینی شدن ؟ زندگی شهری ؟ یا ......

اما نه ٬ انسان خود ٬ زندگی را از خودش دریغ کرده .

خودش خواسته که نباشه .

حادثه سقوط کوهنوردان در دنا

باز هم یک حادثه دیگر باعث غم و اندوه کوهنوردان و طبیعت
گردان شد .
اینبار سقوط سه کوهنورد از اصفهان ( یک مرد و دو زن ) در ارتفاعات دنا ( البته همه اصفهانی نبوده اند ) .

اما به راستی این حوادث چرا و چگونه جان ورزشکاران را میگیرد؟

با کمی دقت میتوان دریافت که اکثر حوادث و اتفاقات ناگوار در عرصه های
مختلف زندگی به عملکرد انسانی وابسته است و به قولی با برنامه ریزی قوی و پیشگیری میتوان از آن جلوگیری کرد .

در عرصه کوهنوردی نیز چنین است و تنها با کمی دقت میتوان دیگر شاهد اینگونه حوادث نبود .

اصل ماجرا اما ریشه در عدم تفکر و برنامه ریزی صحیح دارد .
مسائلی که در این مورد توجه انسان را به خود جلب میکند عبارتست از :

• همراه بردن نفرات آموزش ندیده در صعود زمستانی
  
• عدم کنترل تجهیزات اعضای گروه مانند چکش و کرامپون و ...
  
• عدم استفاده از امکانات ایمنی و طناب حمایت و ...
  
• انتخاب مسیر غیر هماهنگ با امکانات و آموزشهای گروه

این مشکلات نه تنها در این مورد خاص که در اکثر صعودها و برنامه ها در سراسر کشور به چشم میخورد.

ولی آیا تا کی باید شاهد وقوع دوباره و دوباره ی چنین حوادثی باشیم و هر روز بیش از روز قبل ورزش کوهنوردی در جامعه به عنوان ورزشی مرگ آفرین جلوه نماید ؟

در پایان این حادثه غمبار را به جامعه ورزش و خانواده های داغدار تسلیت عرض مینمایم .