باید بگذرم از کویر سستی

دلم گرفته  

امانه از روزگار و مردمانش

که از خودم 

. 

.

کاش اندیشه هایم کردارم بود 

کاش باطنم ظاهرم بود 

آرزو را راه به جایی نیست 

جز اندوهسرا 

باید تکانی به خود بدهم 

امانه آنگونه که فرو ریزم 

. 

. 

. 

می خواهم میان کوهها باشم 

و بیندیشم 

به همه اندیشه هایم 

و همه سالهایی که بی باری بود 

. 

. 

. 

چه قله ها که می خواستم بر فرازشان بال بگشایم 

اکنون اما شاید کرکس صحرا نشینم 

باید اما بگذرم از کویر سستی 

اینجا وطنم نیست 

. 

. 

. 

کنون بال گشودم 

دیدار بر فراز دماوند